Stóristeinur á Gulakletti hevur áður verið umrøddur her á síðuni, men ein av teimum góðu lutunum við internetinum er, at tað altíð ber til at leggja okkurt aftrat ella at taka okkurt burturúr. Av og á plagi eg at tosa við Ejolv á Skipinum (Ejolv Djurhuus, f. 1936), sum nú býr í Kirkjubø. Hann hevur gott minni, og hevur sitið væl undir, tá ið tey gomlu søgdu frá, og tað mátti eg eisini sanna hendan dagin, hann kom við nýggjari frásøgn um Stórastein á Gulakletti.

Eldbjørn í Gamla Pakkhúsi (Eldbjørn Joensen, f.  1936) hevur skrivað eitt sindur um tríggjar gjáarmenn, Olaf í Geil og brøðurnar Mads og Jens Petur Úti á Tarafløtti, sum sigldu úti undir Krígnum, tá ið Danmark og Føroyar vórðu hersettar í 1940. Hetta er áhugaverdur lesnaður og eitt gott minni at seta eftir hesar menn, ið, sum so mangir aðrir siglandi menn, merktu Kríggið á egnum kroppi. Eldbjørn eigur tøkk fyri, at hann læt okkum tilfarið, og nú eigur hann orðið:

Olaf Klein

Olaf Klein var føddur við Gjógv tann 17. september 1904. Hann var sonur Óla Christian og  Berlinu Klein, Uppi í Geil  við Gjógv.

Kvívíks Jógvansa hav

Tað eru tvey høv við Gjógv: Kvívíks Jógvansa (Joen Danielsen, 1843-1926) hav og havið hjá Pæturi í Sámalsstovu (Peter Pauli Joensen, 1842-1922). Kvívíks Jógvansa hav lá heimi í Dalagerðinum – stutt heiman fyri Krossarnar – men nú liggur tað undir Lonarhúsunum. Eg minnist ein dagin sum smádrongur, at pápi skar torv heimi á Krossum. Mads í Gamla Pakkhúsi (Mads Joensen, f. 1909) skar eitt sindur heimari, og eg gekk bara har og mól. Hann rópar á meg og sigur, at nú skuldi hann vísa mær Kvívíks-Jógvansa hav. Hann so gjørdi, og so lyfti hann eisini havinum, tað minnist eg so týðuliga.

Heini Nygaard Olsen, Ólavur, Kristian í Lon og Hanni í Gortru

Merkiligt við okkum menniskjum. Tað er lættari at minnast teir ringu fjalldagarnar enn allar teir góðu fjalldagarnar, og ongar myndir eru heldur av teimum ringu fjalldøgunum. (Tí havi eg bara tikið nakrar tilvildarligar fjallmyndir við).

Úr bandasavninum hjá Gubba (Hans Edvard Joensen, f. 1929):

Sjálvandi hava vit havt nógvar sera góðar fjalldagar í allar fínasta veðri um summarið, men vit hava eisini havt fleiri gjønndagar um heystið, men ein serliga ringan dag fari eg at nevna. Hetta var í 1968, og vit vóru á fjalli Heimi í Dal. Tað var fínasta veður, tá ið vit fóru um morgunin, men tá ið vit gingu um fór at oysregna, og so kom hann við vátakava. Vit róku álíkavæl alt í rættina, og meðan vit standa har, nú síggja vit eitt grovt kavaroksæl koma heim undir Nøvina. Stormurin brast á sum eitt skot, so tað var ikki standandi á fótunum. Vit tóku bara ein veðr úr rættini og sleptu so gonguni inn í Dalagerðið. Hetta gekk alt so skjótt fyri seg. Vit skundaðu okkum til hús og fóru direkta at draga bátarnar á Gjónna, tí tá stóð brimið í grasinum. Tað bleiv knasandi stormur av landnyrðingi, og vit fingu bátarnar so dánt upp. Teir gomlu plagdu at taka til, at tann fyrsti vindurin, ið kom á sjógvin, var ein glaða. Hetta var ein sovorðin dagur. Hendan sama dagin forlisti Njarðlingur, sum var á sild her norðanfyri, og ein maður sjólætst.

 Neli og Gubbi