Theodor hevur aftur sent okkum eina hugleiðing úr farnari tíð. Takk fái hann fyri tað, og so er bara eftir at seta seg væl til rættis:

Ja, mangt er millum fjals og fjøru - og millum fjals og havs. So kom tólvti sunudagur – berjadagurin. Sum vanligt var, vóru vit børn í kirkju. Tá ið vit vóru komin úr kirkju, ráddi um at skunda sær at eta døgurða. Henda sunnudagin høvdu vit feskan seið og livur og nýggj epli og buding omaná. Vit kunnu siga, at berjadag fór næstan maður av húsi at henta ber, so tað ráddi um at vera uppi í teimum fyrstu uppi á Fjalli ella uppi á Nøv. Veðrið var gott, og sólin skein.

Frá vinstru:  Erling (Fuglafirði), Brattaberg (Vági), Laurits (Eiði) og Sivert á Fløtti

Ta tíðina, tá ið tað stóra vegarbeiðði fór fram í sambandi við at knýta Eiði, Funning og Gjógv saman, arbeiddu nógvir mans veg, og arbeiðsheitið var vegmenn. Gjáarfólk kallaðu vegmenninar viðhvørt fyri likkurnar. Onkur skemtari kom við hesum heitinum og kundi taka soleiðis til: "Nú koma likkurnar!" (Nú koma vegmenninir til hús). "Hann er í likkunum í dag!" (Hann arbeiðir veg ella er til vegin í dag). Hvussu likkuheitið er uppáfunnið, veit eg ikki heilt, men onkur heldur tað koma av tí, at ofta var fult av likku har í haganum. Likkurnar stríddust dagliga við at vinna sær føði við grasormunum - og vegmenninir vunnu sær føði við vegarbeiði. Kanska onkur lesari veit upprunan til likkuheitið. - Arni Brattaberg, úr Vági, var høvuðsformaður, og hann var kendur um alt landið sum ein sera dugnaligur og bragdligur formaður. Eingin sligur í valsinum. Aftrat honum vóru tríggir lokalir formenn: Hans Poulsen, av Eiði, Jacob Petersen, úr Funningi, og Anton á Klá, frá Gjógv.

Símun er fastur fúsur í Gjónni

Hetta var ein av teimum dimmu døgunum. Mjørkin lá oman á Barmsbrekku, og tað var illturt. Hann andi eystaneftir, og seinnapartin slapp hann inn um Kall. Væl av fólki møtti upp, og dagurin eydnaðist heilt væl. Nógv kom burturúr. Lítið órudd rekst í bygdini, so tær flestu kreftirnar fóru til hamping og fríðking. Trappurnar í Gjónni fingu ein umgang við brandslanguni. Rundan um Bygdarhúsið, Niðri í Túni og á Niðaru Brúgv vóru eisini vatnslangur havdar á lofti. Handverkararnir - teir, ið dugdu at brúka hendurnar - evnaðu nakrar fínar benkur úr SEV-pelunum, ið lógu Heimi á Rættini. Benkurnir eru settir upp ymsastaðni á uppdyrkingarvegunum innangarðs. 

Theodor á Búgvabarmi 2009

Aftur hevur Theodor latið okkum eina av sínum fjálgu hugleiðingum, og vit vóna og vænta fleiri av hansara hondum:

Um hetta mundið vóru fýra handlar í bygdini. Tá vóru um leið 280 fólk í bygdini og meiri enn 50 skúlabørn. Tað sást stórur munur á, tá ið allir fiskimenninir vóru farnir. Tá høvdu mammurnar nógv at gera. Sum ein skilalækni tók til: Hin føroyska húsmóðirin hevur altíð verið framúr góð og dugnalig. Í summum húsum vóru 10 børn. Tá í tíðini var skúlalagið øðrvísi, tí skúlabørnini fingu nógv at lesa uppá heima við hús. Í bygdini hjá okkum vóru fleiri konur, sum tóku skúlabørnini til sín at læra tey at lesa, og hetta lætti nógv um hjá mammunum.